Ik zat op de middelbare school toen ik in een burn-out, depressie met angstige klachten terechtkwam. Ik geef je een kijkje in mijn dag:
Om 7:00 gaat de wekker, mijn ogen prikken als ik het licht van de wekker op mijn telefoon zie. Ik ben weer eens veel te laat in slaap gevallen. Mijn lichaam voelt zwaar en ik wil nog heel even in bed liggen, maar eigenlijk heb ik geen tijd. Na 15 minuten een discussie met mezelf te hebben gevoerd, sleep ik mezelf uit bed. Van de gedachte: ‘ik moet een nieuwe outfit uitzoeken’, wil ik weer in bed gaan liggen, dus ik doe mijn kleren aan die ik al 2 dagen aan heb. Ik gooi wat koud water in mijn gezicht om enigszins wakker te worden, poets mijn tanden, borstel mijn haar en ga naar de keuken. Ik heb geen tijd om te ontbijten, want die tijd heb ik al verspild aan in bed liggen. Ik smeer mijn brood en fiets naar school.
In de les aangekomen, ga ik op mijn plek zitten en het meisje naast mij begint te vertellen over haar weekend. Ze vertelt over haar weekend aan het strand, de leuke restaurantjes waar ze is geweest en het lekkere eten. Ze straalt helemaal als ze erover vertelt. Ze vraagt aan mij wat ik heb gedaan dit weekend. Mijn stem begint te trillen als ik vertel dat ik vooral in bed Netflix heb gekeken afgelopen weekend omdat ik zo moe was. De les begint en aan het einde les ben ik blij dat ik 1 uur doorstaan heb. Nog 6 uur te gaan.
Elke week had ik een afspraak met de psycholoog en dat gesprek zag er elke week hetzelfde uit. Ik kwam daar aan, praatte over wat ik die week heb gedaan (0f niet heb gedaan) en wat me dwars zit en ging daarna (zonder resultaat naar mijn idee) naar huis. Elke week opnieuw. Dit lag overigens niet aan de psycholoog, maar aan mijn mindset en motivatie.
Op een avond lag ik in bed, klaar om te gaan slapen en barstte toen in tranen uit. Mijn ogen waren knal rood en helemaal opgezwollen, de mascara liep als natte verf over mijn wangen heen. Mijn kin en lippen trilden en ik kreeg geen lucht meer doordat mijn gezicht diep in mijn kussen was begraven. Na een tijdje keek ik naar mezelf in de spiegel en het enige wat ik zag was een hoopje ongelukkigheid die eruit zag als een zielige panda. Ik had mezelf nog nooit zo triest gezien en dat was ook de eerste en laatste keer. Vanaf die avond ging de knop om, dit wil ik nooit meer!
Er waren zo veel dingen waarmee ik niet tevreden was met mezelf, maar ik wist dat ik de enige was die dat zou kunnen veranderen. Dus ik kwam weer bij de psycholoog. Ik vertelde over wat er die avond was gebeurd en dat ik dit hopeloze gevoel niet meer wilde. Ik wilde niet elke week bij haar terug komen zonder resultaat. Ik zou koste wat het kost veranderen, whatever it takes. Ik hoef mijn leven niet uitgestippeld te hebben, ik moet alleen maar nieuwsgierig zijn naar wat morgen kan brengen.
We begonnen met structuur in mijn leven brengen. Elke dag rond dezelfde tijd naar bed en elke dag rond dezelfde tijd opstaan. Daarna op vaste tijden eten en een gezond eetpatroon. Vanwege een lange tijd uitval door mijn burn-out begon ik mijn schooltijden weer op te bouwen. Elke avond na het avondeten zou ik de hond uitlaten om een frisse neus te halen en te bewegen. Toen het wandelen uiteindelijk beter ging, ging ik ook weer naar de sportschool. Oh en wat hield ik vroeger van lezen. Ik verslond boeken in een maand of zelfs in een week en nu las ik nooit meer. Dus we begonnen met 5 bladzijdes per dag, toen 10, 15 etc.
Na 1,5 jaar bij de psycholoog te zijn geweest, heb ik uiteindelijk mijn eindexamens gehaald. Ik begon aan mijn opleiding Toegepaste Psychologie, ik heb mijn Propedeuse behaald en nu heb ik mijn eigen coachingspraktijk. Ook heb ik 3 marathons gelopen en woon ik al 2 jaar op mezelf. Maar het allerbelangrijkste, ik ben weer blij met wie ik ben.